سور در مفهوم پارسی یعنی رنگ سرخ و آتشین می باشد و جشن سوری جشن آتش می باشد، البته سور به مفهوم مهمانی نیز به کار رفته است.

جشن چهارشنبه سوری که در پایان زمستان برگذار می شود و نوید نوروز را می دهد در آن برپایی آتش و پریدن از روی آن به گونه ای زدودن پژمردگی، سرما و بیماری از تن و روان نیز می باشد. در ایران باستان، دانش برافروختن آتش و استفاده از آن در رزم یکی از حربه های سربازان پارسی بوده است که در جنگ ها از آن بهره می جستند و پارسیان پیروزی بر آتش را نشانة حقانیت و نیرومندی می انگاشتند چنانکه فردوسی می گوید :

سرودن و زمزمة " سرخی تو از من و زردی من از تو " در حین پریدن از روی آتش بیانگر سپاس از آتش می باشد. سرخ گونگی علامت سلامت و زردگونگی نشانة بیماری نزد انسان می باشد. سپاس از آتش که گرما، سرخ گونگی و سلامت را هدیه داده است و زردگونگی و بیماری را دور ساخته است در جشن چهارشنبه سوری صورت می گیرد.

Serving different kinds of pastry and nuts known as Ajīl-e Moshkel-Goshā (lit. The problem-solving nuts) is the Chahārshanbe Sūrī way of giving thanks for the previous year's health and happiness, while exchanging any remaining paleness and evil for the warmth and vibrancy of the fire.