جهالت بر مکان های بلند افراشته می شود و دولتمندان در مکان اسفل می نشینند.    (جامعه ۱۰:۶)

فلک به مردم نادان دهد زمام مُراد تو اهل دانش و فضلی ، همین گناهت بس    (حافظ)

نان خود را به روی آبها بیانداز ، زیرا که بعد از روزهای بسیار آن را خواهی یافت.    (جامعه ۱۱:۱)

تو نیکی میکن و در دجله انداز        که ایزد در بیابانت دهد باز    (سعدی)

مگس های مرده روغن عطّار را متعفن و فاسد می سازد.    (جامعه ۱۰:۱)

اگر برکه ای پرکنند از گُلاب        سگی در وی افتد ، شود منجلاب    (سعدی)

دل حکیمان در خانۀ ماتم است و دل احمقان در خانۀ شادمانی     (جامعه ۷:۴)

اگر غم را چو آتش دود بودی        جهان تاریک ماندی جاودانه
در این عالَم سراسر گر بگردی        خردمنـدی نیابـی شادمـانـه     (شهید بلخی)

ساق های شخص لَنگ بی تمکین است و مثلی که از دهان احمق برآید همچنان است.     (امثال ۲۶:۷)

پای استدلالیان چوبین بُوَد        پای چوبین سخت بی تمکین بُوَد     (مولوی)

از نبودن هیزم آتش خاموش می شود و از نبودن نمّام ( سخن چین) تمام منازعه ساکت می گردد . زغال برای اخگرها و هیزم برای آتش است و مرد فتنه انگیز به جهت برانگیختن نزاع.     (امثال فصل ۲۶ آیه ۲۰ و ۲۱)

میان دو کَس جنگ چون آتش است        سخن چین بدبخت هیزم آتش است     (سعدی)

آیا مردی را که در شغل خویش ماهر باشد می بینی؟ او در حضور پادشاهان خواهد ایستاد، پیش پست فطرتان نخواهد ایستاد.     (امثال فصل ۲۲ آیه ۲۹)

هنرمند هر جا رود قدر بیند و بر صدر نشیند.     (سعدی)

با مرد تندخو معاشرت مکن ، و با شخص کج خلق همراه مباش ، مبادا راه های او را آموخته شوی و جان خود را در دام گرفتار سازی.     (امثال فصل ۲۲ آیه ۲۴ و ۲۵)

با بَدان کم نشین که صحبت بد        گرچه پاکی تو را پلید کنـد
آفتاب بِدان بزرگی را        پارۀ ابــر ناپـــدید کنــــد     (سعدی)

بیاموزمت کیمیای سعادت        ز هم صحبت بد ، جدائی جدائی     (حافظ)

ابتدای نزاع مثل رخنه کردن آب است ، پس مخاصمه را ترک کن قبل از آن که به مجادله برسد.     (امثال فصل ۱۷ آیه ۱۴)

سر چشمه شاید که بستن به بیل        چو پر شد ، نشاید گذشتن به پیل     (سعدی)

اموالی که اولاً به تعجیل حاصل می شود ، عاقبتش مبارک نخواهد بود. (امثال فصل ۲۰ آیه ۲۱)

بادآورده را باد می برد.     (مثل پارسی)

آن که چاه می کند در آن می افتد و آن که دیوار را می شکافد ، مار وی را می گزد.     (جامعه فصل ۱۰ آیه ۸)

چاه نکن بهر کسی        اول خودت دوم کسی     (مثل پارسی)